Er zijn dagen dat ik terugga,
een stapje terug in de tijd.
Een vreemde mengelmoes van gedachten
dringt zich af en toe aan mij op.
Beklemmend kan het voelen
als ik bepaalde momenten weer toe laat.
In gedachten zie ik ze nog fietsen,
balancerend naast moeder.
Haren in de wind,
rugzakjes op de rug.
Kleutermeisjes op weg..
Hun eerste dag op de basisschool!
Voor deze meiden
een vanzelfsprekendheid.
Maar niet alles is vanzelfsprekend,
zelfs niet in een land waar
inclusief onderwijs hoogtij viert.
Naomi, ons meisje met down,
toen in de leeftijd van 3,5 jaar,
praatte niet en liep nog niet.
We hielden de boot van onderwijs
nog even wat af..
Ons stiekem afvragend waar ze zou passen.
De kleuterjuf van de oudsten
brak het ijs tussen ons en de scholen.
Ze had al een plan..
Naomi zou starten op de peuterspeelzaal
in een speciaal klasje
met wat extra zorg.
En.. Naomi was niet de enige
met behoefte aan wat extra’s.
Daarnaast zou ze als extra begeleiding
een paar dagdelen per week
naar een school voorbereidend groepje gaan
op een speciale dagopvang.
Opgelucht haalden we adem,
zou het dan toch?
Maar… Niet alles is vanzelfsprekend,
niet alles gaat zoals het anders gaat.
Niet iedereen past in het systeem
van het reguliere onderwijs,
zelfs niet als dat uit inclusief onderwijs bestaat.
De juffen van de reguliere peuterspeelzaal
met het speciale zorgklasje
deden stinkend hun best.
Maar niet iedereen floreert
op dezelfde plek.
Waar we andere kindjes zagen groeien,
werd onze Naomi verdrietig en boos.
Tijdens één van de multidisciplinaire gesprekken,
na tal van testen, onderzoekjes en nog meer,
kwam het hoge woord eruit..
Welk onderwijs is passend?
Waar komt zij tot haar recht?
Zo langzamerhand werd steeds duidelijker
dat haar toekomst niet in het reguliere onderwijs lag.
Na een jaar maakte ze de overstap
van het regulier naar het orthopedagogisch dagcentrum.
De weg naar regulier was afgesloten
een nieuwe start lag voor ons.
Nu.. een paar jaar later,
kijk ik erop terug.
Ze is zó veranderd sinds toen..
Ze zit helemaal op haar plek
op het orthopedagogisch dagcentrum.
Ze loopt inmiddels
en weet goed wat ze wil.
Ze is weer een blij en vrolijk meisje.
Praten lukt nog niet zo goed,
maar neuriën des te beter.
En hoe mooi..
Ze ontwikkelt zich op haar eigen tempo.
Soms zie ik die kleutermeisjes van toen
nog door het dorp fietsen.
Soms voel ik ’t dan weer even..
Naomi had er tussen kunnen fietsen.
Rugzakje op haar rug en een dikke kus..
Nog een handzwaai en weg zou ze zijn..
Niet alles is vanzelfsprekend,
Niet alles gaat zoals ’t gaat.
En toch ben ik oprecht dankbaar.
Dankbaar voor de stap die we toen maakten..
De overstap naar het orthopedagogisch dagcentrum.
We kregen ons meisje weer terug..
Het zet me stil bij het welzijn van onze kinderen.
Het leert me hoe het ook anders kan.
Het heeft mijn blik op het leven enorm verbreed.
Bovendien leer ik nog steeds..
Ondertussen vieren we elke kleine stap die weer een grote vooruitgang met zich mee brengt.
