Een dochtertje met het Syndroom van Down. Dit had ik nooit bedacht toen ik dacht aan mijn toekomst met kindjes. Het is simpelweg nooit in me opgekomen. Toen we de diagnose kregen, na mijn bevalling, was dit even een totale schok voor ons. Wij? Een kindje met Down? Waarom zij?
Dit horen we nooit bij iemand om ons heen, de kans is zó klein! En toch is het gebeurd. En wij wisten van niets, al die tijd droeg zij dit geheime extra chromosoompje al bij zich. Dit was wel eventjes schakelen en wennen, maar die liefde die we direct voelden voor ons eigen kindje was zo intens. We lieten het maar over ons heen komen, want hoe konden we van tevoren ons druk maken, terwijl we helemaal niet weten hoe het allemaal gaat zijn.
Mijn grootste angst was dat ze niet geaccepteerd zou worden.
Mijn grootste angst was dat ze niet geaccepteerd zou worden. Zij had hier niet om gevraagd. Ik heb haar op de wereld gezet en straks moet zij dealen met de mening van andere mensen. Moet zij dan straks knokken voor een plekje in deze maatschappij? Moeten wij continu haar waarde verdedigen? Zal ze er heel anders uit zien dan andere kindjes? Zal ze gepest worden? Zoveel angsten gingen er door ons heen die eerste dagen. Dan keek ik naar haar terwijl ze zo lief lag te slapen in de open couveuse. Net vers op deze wereld, zich van geen kwaad bewust. Dan brak mijn moederhart bij al deze angsten en gedachten. Ze is wie ze is en ze is alles waard! Ze is zo waardevol, zo mooi, zo puur, zo zacht en zo lief! Ik wil haar voor altijd beschermen, maar ik voelde ook aan haar, zij komt er wel! En ik zal altijd naast haar en achter haar blijven staan.
Ons mooie meisje, Jaëll, is inmiddels 10 maanden oud en ze doet het zo goed! In haar eerste levensdagen in het ziekenhuis werd ons al zo vaak verteld dat ze slapper zou zijn, lagere spierspanning en dat elke stap veel langer zou duren. Ze hebben direct een label op haar geplakt en haar in een hokje geduwd, maar zodra Jaëll ons echt aankeek, voelden we aan alles hoe sterk ze is.
Ze ontwikkelt zich goed en de logopedist en kinderfysio, die we beiden aan huis hebben, zijn elke keer zo tevreden. Ieder kindje ontwikkelt zich op zijn of haar eigen tempo, dit geldt ook voor Jaëll. Wij moeten misschien wat meer met haar oefenen en trainen dan de meeste ouders, maar elke mijlpaal is echt een extra feestje! Iedere mijlpaal zorgt voor een emotioneel moment vol met vreugde en trots! We klappen en juichen dan met z’n drietjes en moedigen Jaëll aan en vertellen haar hoe knap en sterk ze is. Zo kon ze met 5,5 maand al omrollen. Dit was, tegen de voorspellingen van de artsen in het ziekenhuis, supersnel. Wat ons ook echt extra trots maakte, is dat we een paar keer ‘klap eens in je handjes’ hebben geoefend en ineens snapte ze het gewoon! We beginnen te zingen en Jaëll begint direct te klappen! Daarna volgde al snel ‘applaus!’ en ook dan klapte ze! Het is zo bijzonder om te zien dat ze dit soort dingen zo snel oppakt en het begrijpt. Mijn meest gelukkige moment, tot nu toe, was dat ze heel gericht MAMA zei! Ooohh ik heb gegild en gehuild! Ja lieverd, ik ben jouw mama. We gaan nog zoveel feestjes meemaken samen!
Ondanks dat we weten dat Jaëll het syndroom van Down heeft, merken we dit eigenlijk nooit aan haar. Ze is gewoon wie ze is! En ja, ze heeft een extra chromosoom, maar dat maakt haar voor ons niet anders. En voor onze omgeving ook niet. Ze is net als iedere andere baby, met iets extra’s. Hoe ouder ze wordt, hoe gezelliger het wordt! Ze kwebbelt ontzettend veel, ze geef kusjes en ze vindt eten in haar kinderstoel geweldig! Ze drinkt water uit haar eigen roze beker met rietje. Ze speelt heel graag met andere kindjes! En ook zichzelf vermaken kan ze prima. Jaëll is écht niet altijd vrolijk en blij, ze kan heel chagrijnig zijn, huilerig en ze is een echte dramaqueen als ze haar zin niet krijgt.
Maar bovenal, is ze onze prachtige Jaëll. Zij heeft ons uitgekozen en wij zijn met trots haar ouders!
Wij? Een kindje met Down? Ja! Wij? Een prachtig, beeldschoon dochtertje dat net zo waardevol is als ieder ander kindje? Ja! Ze maakt mij de gelukkigste moeder en ik zou geen chromosoom aan haar veranderen.